Σήμερα, 23 Οκτωβρίου, η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου.  Η παράδοση αναφέρει ότι ήταν ένας από τους γιούς του Ιωσήφ από άλλη γυναίκα, γι’ αυτό ονομαζόταν αδελφός του Κυρίου. Η συγγενική του όμως σχέση με τον Κύριο δεν είναι ομόφωνα καθορισμένη. Αλλά το γεγονός είναι ότι ο Ιάκωβος ο αδελφόθεος έγινε πρώτος επίσκοπος Ιεροσολύμων και είναι αυτός που έγραψε την πρώτη Θεία Λειτουργία της χριστιανικής Εκκλησίας. Ο Ιάκωβος, λοιπόν, ποίμανε την Εκκλησία των Ιεροσολύμων με δικαιοσύνη, με γενναία στοργή και στερεότητα στην πίστη. Αυτό όμως, εξήγειρε τη μοχθηρία και την κακουργία των Ιουδαίων. Αφού τον έπιασαν, τον έριξαν πάνω από το πτερύγιο του Ναού, και ενώ ακόμα ήταν ζωντανός, τον αποτελείωσαν με άγριο κτύπημα ροπάλου στο κεφάλι. Έργο του Ιακώβου είναι και η Καθολική Επιστολή του στην Καινή Διαθήκη, στην οποία να τι μας συμβουλεύει, σχετικά με το πως πρέπει να χειριζόμαστε τον λόγο του Θεού: «Γίνεσθε ποιηταί λόγου και μη μόνον ακροαταί, παραλογιζόμενοι εαυτούς». Δηλαδή να γίνεσθε εκτελεστές και τηρητές του λόγου του Θεού και όχι μόνο ακροατές. Και να μη ξεγελάτε τον εαυτό σας, με την ιδέα ότι είναι αρκετό και μόνον να ακούει κανείς το λόγο. (Η μνήμη του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, φέρεται και την Κυριακή μετά την Γέννηση του Χριστού, μαζί με την μνήμη του Δαβίδ του Προφήτου και Ιωσήφ του μνήστορος, συνοδευόμενη με το ακόλουθο δίστοιχο: «Συ τέκτονος παίς, αλλά αδελφός Κυρίου, του πάντα τεκτήναντος, εν λόγω, μάκαρ». Τελείται δε αυτώ η Σύναξις εν τω σεπτώ αυτού Ναώ το…

  Μέγας πατήρ της Εκκλησίας και οικουμενικός διδάσκαλος. Η διδασκαλία του για τη θέωση του ανθρώπου και τη μετοχή του στις άκτιστες ενέργειες του Θεού, εκφράζει την ουσία της ορθόδοξης πνευματικής ζωής, σε πλήρη αντίθεση με την εκκοσμικευμένη θεολογία της εποχής του, που διαμορφώθηκε με την επίδραση του σχολαστικιστικού ανθρωποκεντρισμού του ρωμαιοκαθολικισμού. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς αποτελεί σπάνια περίπτωση στη ζωή της Εκκλησίας. Πρόκειται για θεολόγο θεόπτη, που εκφράζει την ουσία της ορθόδοξης πνευματικής ζωής με μοναδικό συνθετικό τρόπο. Εχει ως θεμέλιο της πνευματικής του καταρτίσεως τη βίωση της θείας χάριτος και, τη θέωση μέσα στο φως των ακτίστων ενεργειών του Θεού. Προικισμένος με οξύ νού μπόρεσε να κινηθεί άνετα στον χωρο της θεολογίας και να εκφράσει ακραιφνή τριαδολογία με τα σημαντικά έργα του Γεννήθηκε το 1296 στην Κωνσταντινούπολη από επιφανείς γονείς. Ο πατέρας του Κωνσταντίνος Παλαμάς προερχόμενος από τη βαθύτερη Μικρά Ασία ήταν συγκλητικός και μέλος της αυτοκρατορικής αυλής του Ανδρονίκου Β’. Ο αυτοκράτορας τον εκτιμούσε ιδιαίτερα και γι’ αυτό του ανέθεσε την ανατροφή του Ανδρονίκου Γ’, εγγονού και διαδόχου του. Φαίνεται όμως ότι δεν τον απορροφούσαν τόσο τα πολιτικά έργα όσο τα πνευματικά, αφού κάποτε σε συνεδρίαση της συγκλήτου, θέλοντας ο αυτοκράτορας να του ζητήσει τη γνώμη του τον βρήκε αφοσιωμένο στην προσευχή και δεν τον διέκοψε, πιστεύοντας ότι βοηθεί περισσότερο με την προσευχή του παρά με τις σκέψεις του. Ο πατέρας του, αφού πρόλαβε να φορέσει το ράσο του μοναχού και να λάβει το όνομα Κωνστάντιος, εκοιμήθη σχετικά νέος, όταν ο Γρηγόριος ήταν επτά ετών. Την…

Φώτιος Α´ Ὑπῆρξε μεγάλη προσωπικότητα τοῦ 9ου αἰῶνος. Καταγόταν ἀπὸ ἐπιφανή, ἀλλὰ καὶ εὐσεβὴ οἰκογένεια τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Σύμφωνα μὲ τὸν ἱερὸ Συναξαριστή, ὁ πατέρας του διακρινόταν γιὰ τὴν ὀρθὴ πίστη του, ἡ δὲ μητέρα του ὑπῆρξε ὑπερβολικὰ φιλόθεος καὶ φιλάρετος. Ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος, στὴν 145η ἐπιστολή του, πλέκει τὸ ἐγκώμιο στοὺς γονεῖς του καὶ λέγει ὅτι ἀπέθαναν καὶ οἱ δύο τους ὡς ὁμολογητές. Σπούδασε ἑλληνικὴ φιλολογία, ῥητορική, ἰατρικὴ καὶ προσέφερε πάρα πολλὰ στὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν παιδεία. Ἀναδείχθηκε σπουδαῖος διδάσκαλος, ἀλλὰ καὶ ἔξοχος γιατρός, ὁ ὁποῖος μποροῦσε καὶ κατασκεύαζε φάρμακα πολὺ εὐεργετικά. “Δὲν ἦταν μόνο ἔξοχος διδάσκαλος, ἀλλὰ καὶ σπουδαῖος ἀκροατὴς καὶ θεωροῦσε ἄξιον εὐγνωμοσύνης ἐκεῖνον ποὺ προέβαλλε γνώμη καλύτερη ἀπὸ τὴν δική του. Παράλληλα πρόσφερε καὶ τὶς ἰατρικὲς γνώσεις του στοὺς διαφόρους ἀσθενεῖς, παρασκευάζοντας ὁ ἴδιος καὶ φάρμακα πολὺ ἀποτελεσματικά. Γὶ᾽ αὐτὸ καὶ οἱ σύγχρονοί του τὸν παρενέβαλαν μὲ τὸν Γαληνὸ καὶ τὸν Ἱπποκράτη”. Τὰ ἐξωτερικὰ βιογραφικὰ στοιχεῖα ἑνὸς ἁγίου δὲν παρουσιάζουν συνήθως καὶ πολὺ μεγάλο ἐνδιαφέρον, ἂν δὲν συνδέονται καὶ μὲ τὴν ὅλη του προσωπικότητα καὶ τὴν ἐσωτερική του ζωή, ποὺ εἶναι ἐπιμελῶς κρυμμένη ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ κόσμου. Ἀπὸ τὴν γέννηση μέχρι τὴν κοίμηση συνήθως δὲν ὑπάρχει τίποτε τὸ ἐξαιρετικὰ ἐντυπωσιακό, ἰδιαίτερα γι᾽ αὐτοὺς ποὺ ἐντυπωσιάζονται ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια καὶ δὲν ἔχουν μάθει νὰ ἀναζητοῦν τὸ βάθος καὶ τὴν αἰτία τῶν γεγονότων. Βέβαια ὁ βιογραφούμενος εἶχε καὶ πολλὰ ἐξωτερικὰ χαρίσματα, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ τὸν ἀνέδειξε μέγα εἶναι κυρίως ἡ μεγάλη του ἀγάπη καὶ ὑπακοὴ πρὸς τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του, ποὺ ὑπῆρξε γνώμονας ὅλων τῶν…

Ο βίος και το μαρτύριο της αγίας και ενδόξου μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας Η Αγία Βαρβάρα βίος-φρικτό μαρτύριο παρακλητικός κανών. Αρχιμ. Πέτρου Γ. Δακτυλίδη, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήναι 1986 αναπληρωτού γενικού διευθυντού της Αποστολικής Διακονίας (σελ 11-38) Από την πρώτη στιγμή, που ιδρύθηκε και άρχισε να ζει η Εκκλησία του Χριστού, εξαπολύθηκαν εναντίον της αναρίθμητοι και πολύμορφοι λυσσαλέοι εχθροί, με σκοπό να την σβήσουν και να την εξαφανίσουν από το πρόσωπο της γης. ‘Αλλοι με κοφτερά σπαθιά, και άλλοι με κοφτερή γλώσσα και γραφή, όλοι οι διάβολοι της κόλασης και όλοι οι άνθρωποι του διαβόλου, σε συνεργασία, εξεστράτευσαν, με κάθε σατανική μέθοδο και πονηριά, κατά των χριστιανών, κατά του «μικρού ποιμνίου» του Χριστού, για να το διασκορπίσουν και να το εξαφανίσουν. Εξόδεψαν αναρίθμητους τόνους μελανιού και εκατομμύρια τόνους χαρτιού και έχυσαν ποτάμια χριστιανικό αίμα. Και τι κατόρθωσαν; Το αντίθετο. Νικηθήκανε, πέσανε, και συντριβήκανε, και «ουχ ευρέθη ο τόπος αυτών», κατά τη Γραφή. Η Εκκλησία του Χριστού ζει, και θα ζει, μέχρι να τελειώσουν οι αιώνες, και θα συνεχίζει, να επιτελεί, το σωτήριο έργο της πάνω στη γη, όσοι κι αν παρουσιαστούν εχθροί, για να το εμποδίσουν. Τα λόγια του θείου ιδρυτού Της «πύλαι ’δου ου κατισχύσουσιν αυτής», αποκαλύπτονται πάντοτε αληθινά. Κι αν δεν ήταν τυφλοί οι σημερινοί πολέμιοί Της, θα έβλεπαν τρανότατα αποδεδειγμένη αυτή την αλήθεια, δια μέσου των αιώνων, και θα σταματούσαν να «λακτίζουν προς κέντρα». θα έβλεπαν, ότι τους περιμένει η ίδια τύχη, το ίδιο άθλιο τέλος. Εκείνο που είναι αληθινό, υψηλό, άγιο, θεϊκό, κείνο που έχει ουράνια προέλευση, όσο…

  *Αυτός ο μέγας φωστήρ και μεγαλόφωνος της οικουμένης διδάσκαλος κατήγετο από την μεγαλόπολιν Αντιόχειαν, υιός ων γονέων ευσεβών, πα­τρός μεν Σεκούνδου αρχιστρατήγου, μητρός δε Ανθούσης. Ευθύς λοιπόν κατά την αρχήν της ζωής του πολλήν αγάπην και ερωτα είχεν ο Άγιος αυτός εις τους λόγους και τα μαθήματα, διό εις ολίγον καιρόν επέρασεν όλην την σοφίαν των Ελλήνων και των Χριστιανών και έγινεν άκρος κατά την λογικήν και ρητορικήν τέχνην και πάσαν επιστήμην. Όθεν διά την προκοπήν και αρετήν του από μεν τον άγιον Μελέτιον τον πατριάρχην Αντιοχείας έ­γινεν αναγνώστης, από δε τον Αντιοχείας Φλαβιανόν έγινε διάκονος και πρεσβύτερος. Πολλούς δε λόγους συνέταξεν ο χρυσούς αυτού κάλαμος, σχεδόν υπερβαίνοντας αριθμόν, περί τε μετανοίας και περί της των ηθών ευκοσμίας και καταστάσεως, και πάσαν σχεδόν ηρμήνευσε την Θεόπνευστον Γραφήν. Επειδή δε Νεκτάριος ο Κωνσταντινουπόλεως πατριάρχης εκοιμήθη εν Κυρίω, διά τούτο με την ψήφον των επισκόπων και με την προσταγήν του βασιλέως Αρκαδίου προσεκλήθη ο μακάριος αυτός Ιωάννης από την Αντιόχεια και έγινε κανονικώς πατριάρχης της βασιλίδος των πόλεων. Τόσον δε πολλά επέδωκεν ο αοίδιμος τον εαυτόν του εις την άσκησι και εγκράτεια, ώστε έτρωγε μόνον τον χυλόν του κριθαριού και πάλιν από αυτόν δεν εχόρταινεν, αλλ’ ολίγον τι μετελάμβανε. Καί ύπνον δε ολίγον εκοιμάτο, όχι επί κλίνης αναπαυόμενος, αλλ’ ιστάμενος ορθός και από σχοινιών βασταζόμενος· όταν δε πολλά εκουράζετο, τότε ολίγον εκάθητο. Τότε δε και περισσότερον εσχόλαζε και κατεγίνετο ο θείος πατήρ εις τας ερμηνείας των θείων Γραφών και εις τας διαλέξεις και διδασκαλίας, διά μέσου των οποίων πολλούς εις θεογνωσία…

Ἡ ὄμορφη καί ὀρεινή Ραψάνη καυχᾶται γιά τή μεγαλώνυμη σχολή της, γιά τήν ἀνάπτυξη τοῦ ἐμπορίου σέ ὅλους τους τομεῖς , γιά τήν οἰκονομική της ἀκμή , τήν παραγωγή μέχρι καί σήμερα τοῦ ἐξαίρετου κρασιοῦ, γιά τά μοναστήρια της, τά μνημεῖα της, τίς πολλές της ἐκκλησίες, πού τήν ἔκαναν πραγματικά πόλο ἕλξεως γιά ὅλη τήν περιοχή τοῦ κάτω Ὀλύμπου. Μά πιό πολύ ἀπ’ ὅλα καυχᾶται γιά τό Νεομάρτυρά της καί Διδάσκαλο τοῦ Γένους μας, τόν Ἅγιο Γεώργιο τό Θαυματουργό, τόν ἐκλεκτό γόνο τῆς ἱστορικῆς αὐτῆς κωμοπόλεως, πού ἔχυσε τό αἷμα του γιά τόν Ἐσταυρωμένο καί Ἀναστάντα Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ Νεομάρτυς Γεώργιος, τό καύχημα ὅλης της τοπικῆς Ἐκκλησίας, γεννήθηκε στήν Ραψάνη τό 1798 ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς, τό Χατζηλάσκαρη καί τή Σμαράγδα Σακελλαρίδου. Στή γενέτειρα του ἔλαβε τήν ἐγκύκλιο μόρφωση, ἀποφοιτήσας καί ἀπό τήν Ἀνώτατη Σχολή τῆς Ραψάνης γύρω στά 1816 καί ἐν συνεχείᾳ ἄσκησε στόν τόπο του τό λειτούργημα τοῦ γραμματοδιδάσκαλου μέ ἕναν ἰδιαίτερο ζῆλο, μέ νεανικό σφρῖγος, μέ πίστη στό Θεό, τήν ὁποία πίστη μετέδιδε καί στούς νεαρούς μαθητές του, δημιουργώντας μέσα στίς νεανικές τους καρδιές, ζωηρά καί ἐθνικά βιώματα. Εἶναι ἀλήθεια πώς ἡ Ραψάνη εἶχε ἀπό τότε μεγάλη ἐμπορική καί βιομηχανική ἀνάπτυξη καί παράλληλα ὑψηλή πνευματική ἄνθιση καί τά σχολεῖα της ἔδιναν ἰδιαίτερο βάρος στήν καλλιέργεια τῶν γραμμάτων , ἀλλά καί στή διαμόρφωση ἰσχυρῶν προσωπικοτήτων. Ἀποτελοῦσε μορφή καυχήσεως γιά ἕνα γονέα νά ἀποστέλλει γιά σπουδές τόν υἱό του στή Ραψάνη. Ἔτσι καί ἕνας ἀπό τούς Ὀθωμανούς κατοίκους τῆς κωμοπόλεως Δερελί (σημερινοί Γόνοι), ἐπιθυμώντας ὁ υἱός του νά τύχει ἀξιόλογης παιδείας τόν ἀπέστειλε οἰκότροφο σέ φίλο του πού διέμενε στή Ραψάνη. Ἄρχισε ἔτσι τό τουρκόπουλο νά παρακολουθεῖ καί νά μαθαίνει τά στοιχειώδη…

Από: Στυλ. Γ. Παπαδόπουλος (επιμ.), Μιλάει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, μτφρ. Διονύσιος Κακαλέτρης, εκδ. Αποστολική Διακονία, Αθήνα 1991. Ο ΛΑ ‘ Λόγος είναι ο σπουδαιότερος από τους Θεολογικούς Λόγους του αγ. Γρηγορίου. Εκφωνήθηκε στο ναό της αγ. Αναστασiας στην Κωνσταντινούπολη, το 380, πιθανόν κατά το διάστημα μεταξύ Ιουλίου και Νοεμβρίου. Είναι η πρώτη φορά που σε ειδική πραγματεία, αφιερωμένη στο άγιο Πνεύμα, ομολογείται και καταδεικνύεται η θεότητα και το ομοούσιο του αγ. Πνεύματος. Ο Γρηγόριος διακηρύσσει την ορθή πίστη της Εκκλησίας ότι «εκ φωτός του Πατρός φως καταλαμβάνοντες τον Υιόν εν φωτί τω Πνεύματι» (§ 3). Καταρρίπτει, στη συνέχεια, τους συλλογισμούς των αιρετικών Πνευματομάχων με θεολογικά επιχειρήματα (§ 4-21) και τέλος, απαντώντας στο επιχείρημα ότι στην αγία Γραφή δεν δηλώνεται ρητά η θεότητα του Πνεύματος, παραθέτει πλήθος χωρίων, όπου υποδεικνύεται η θεότητα του Πνεύματος (§ 29-30). Αλλά και το ίδιο το Πνεύμα τώρα, σύμφωνα με το Γρηγόριο, φανερώνει στούς αξίους βαθύτερα και σαφέστερα οτι είναι Θεός, ένα από τα τρία πρόσωπα της μιας θεότητας (§ 26).  3. Εκείνοι, λοιπόν, oι οποίοι είναι δυσαρεστημένοι και με σφοδρότητα υπερασπίζονται το «γράμμα», επειδή εμείς τάχα εισάγουμε κάποιον ξένο και παρείσακτο Θεό, να ξέρουν καλά ότι φοβούνται εκεί που δεν υπάρχει φόβος. Και ας γνωρίζουν σαφώς, ότι κάλυμμα της ασέβειάς τους είναι η φιλία του «γράμματος», όπως θα φανεί εντός ολίγου, όταν, όσο είναι δυνατόν, θα ανατρέψουμε τα επιχειρήματά τους. Εμείς βέβαια έχουμε τόση πίστη στη θεότητα του Πνεύματος, το οποίο λατρεύουμε, ώστε από Αυτό θ’ αρχίσουμε το λόγο για το Θεό, αναφέροντας τις ίδιες εκφράσεις…

Ο μέγας αυτός Άγιος Γρηγόριος ο Τριαδικός Θεολόγος και ιεράρχης γεννήθηκε στη Αριανζώ το 329 μ.Χ, ένα μικρό χωριό της Καππαδοκίας, κοντά στη κωμόπολη Ναζιανζώ, εξ ου αναφέρεται και ως Ναζιανζηνός. Οι γονείς του ήτον ευγενείς και δίκαιοι, Γρηγόριος και Νόννα ονόματι, σεβόμενοι εξ αγνοίας τα είδωλα. Αφ’ότου δε εγέννησαν τον Γρηγόριο, ανεγεννήθησαν και αυτοί και εβαπτίσθησαν Χριστιανοί. Ο πατέρας του μάλιστα έγινε αρχιερεύς της Ναζιανζού. Έτσι, ο νεαρός Γρηγόριος ανατρέφεται, μέσα σε χριστιανικό περιβάλλον. Από την παιδική του ηλικία φανέρωσε τα σπάνια χαρίσματα του. Αγάπησε με πάθος τα γράμματα και λόγω της καλής οικονομικής κατάστασης των γονιών του μπόρεσε και σπούδασε στα καλύτερα σχολεία της εποχής του. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στην Αθήνα γνώρισε το Μέγα Βασίλειο και στην Αλεξάνδρεια συνάντησε για πρώτη φορά το Μέγα Αθανάσιο και το Μέγα Αντώνιο. Το 365 μ.Χ., ο Βασίλειος έφυγε από την Αθήνα, αλλά ο Γρηγόριος έμεινε και δίδασκε ρητορική για ένα χρόνο. Μετά άφησε κι αυτός την Αθήνα και επέστρεψε στη Ναζιανζώ. Όταν επέστρεψε, βαπτίστηκε χριστιανός από τον πατέρα του και έγραψε για το μυστήριο του βαπτίσματος. Ο Γρηγόριος συνιστά το νηπιοβαπτισμό και διδάσκει στους νέους της Ναζιανζού τη χριστιανική διδασκαλία. Ο πόθος του ήταν να ασκητέψει στον Πόντο κοντά στο φίλο του Βασίλειο, όπου και πήγε. Εκεί με το Βασίλειο έγραψε πολλά συγγράμματα. Περί τα τέλη του 360 μ.Χ., μετά από παράκληση του πατέρα του αφήνει την έρημο του Πόντου και πηγαίνει στην πατρίδα του. Εκεί κατατάσσεται στις τάξεις του κλήρου, αλλά και πάλι φεύγει στην έρημο με…

  π. Αλεξάνδρου Σμέμαν (+29 Δεκεμβρίου) Δεν προλαβαίνουμε να χαρούμε τα Χριστούγεννα, αυτή τη γιορτή της ειρήνης και της καλωσύνης που ακτινοβολεί το Παιδί της Βηθλεέμ, και τότε το ευαγγέλιο μάς προσκαλεί να παρασταθούμε μάρτυρες της έκρηξης μιας τρομακτικής μοχθηρίας απέναντι σ’ Αυτό, μιας μοχθηρίας που ποτέ δε θα τελειώσει ή θα αδυνατίσει.[…] Ιστορικά γνωρίζουμε ότι ο Ηρώδης βασίλευε στην Παλαιστίνη με τη σύμφωνη γνώμη και υπό την προστασία των ρωμαίων κατακτητών, και πως ήταν ένας απάνθρωπος και άδικος τύραννος. Στην αντίδραση του στη γέννηση του Χριστού, το ευαγγέλιο μάς δίνει το αιώνιο πορτραίτο της επίγειας εξουσίας που ο μοναδικός σκοπός και η ενέργειά της εξαντλούνται στη διατήρηση, χρησιμοποίηση και υπεράσπιση της δύναμης που κατέχει ενάντια σε ο,τιδήποτε πιθανώς απειλεί την ύπαρξή της. Mήπως δεν το ξέρουμε τόσο καλά εμείς οι ίδιοι; Πάνω απ’ όλα ο Ηρώδης είναι τρομαγμένος και φιλύποπτος. Πιθανώς να αναρωτηθούμε πώς ήταν δυνατό ένα παιδί να αποτελεί απειλή, ένα παιδί για το οποίο δε βρέθηκε κανένα άλλο κατάλυμα παρά μια σπηλιά για να γεννηθεί; Για τον Ηρώδη όμως ήταν αρκετό το ότι κάποιος –και στην περίπτωσή μας αυτοί οι μάγοι από την Ανατολή- ονόμασε «βασιλιά» αυτό το άγνωστο φτωχικό και αβοήθητο παιδί. Τίποτε άλλο δε χρειάστηκε για να μπει σε λειτουργία ο μηχανισμός της εγκληματικής αναζήτησης, έρευνας, ανάκρισης και εκτέλεσης. «Τότε Ηρώδης λάθρα καλέσας τους μάγους…». Έπρεπε να γίνει μυστικά, επειδή αυτού του τύπου η εξουσία γνωρίζει ότι μπορεί να λειτουργεί μόνο όταν η δουλειά της γίνεται μυστικά, που σημαίνει παράνομα και άδικα. Και τότε, «πορευθέντες», είπε ο Ηρώδης στους Μάγους «ακριβώς εξετάσατε περί του παιδίου.»…