Ieros Naos Agias Varvaras, Συντάκης στο Ιερός Ναός Αγίας Βαρβάρας...

ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΝΔΡΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΗΤΗΣ Ἀρχὴ ἑορτῶν μὲν εἶναι γιὰ μᾶ&sigmaf; ἡ παροῦσα πανήγυρη, πρώτη δὲ μετὰ τὸν νόμο καὶ τὶ&sigmaf; σκιέ&sigmaf;, καὶ ἀσφαλῶ&sigmaf; καὶ εἴσοδο&sigmaf; τῶν ὁδηγούντων πρὸ&sigmaf; τὴν χάρη καὶ τὴν ἀλήθεια. Εἶναι δὲ αὐτὴ καὶ μέση καὶ τελευταία ἔχοντα&sigmaf; ἀρχὴ μὲν τὴν τελευτὴ τοῦ νόμου, μεσότητα δὲ τὴν σύνδεση πρὸ&sigmaf; τὰ ἄκρα, τέλο&sigmaf; δὲ τὴν φανέρωση τῆ&sigmaf; ἀληθεία&sigmaf;. Διότι τέλο&sigmaf; τοῦ νόμου εἶναι ὁ Χριστό&sigmaf;, ὄχι τόσο ἀπομακρύνοντά&sigmaf; μα&sigmaf; ἀπὸ τὸ γράμμα, ὅσο ἐπαναφέροντά&sigmaf; μα&sigmaf; στὸ πνεῦμα. Διότι αὐτὸ εἶναι ἡ τελείωση, ὅπου αὐτὸ&sigmaf; ὁ νομοδότη&sigmaf; ἀποτελειώνοντα&sigmaf; ὅλα, ὁδήγησε τὸ γράμμα πρὸ&sigmaf; τὸ πνεῦμα, ἀνακεφαλαιώνοντα&sigmaf; στὸν ἑαυτό του τὰ σύμπαντα, καὶ διατρεφόμενο&sigmaf; στὸν νόμο καὶ στὴν χάρη. Καὶ κάνοντα&sigmaf; τὸν μὲν νόμο ὑποζύγιο, συνάπτοντα&sigmaf; δὲ τὴν χάρη ἐναρμονίω&sigmaf;, χωρὶ&sigmaf; καθόλου νὰ ἀναμίξει τὸ ἕνα μὲ τὸ ἄλλο, καθοδήγησε ἔτσι τὸ γένο&sigmaf; μα&sigmaf; ἀπὸ τὸ δυσβάστακτο καὶ δουλικὸ καὶ ὑποχείριο φορτίο πολὺ θεοπρεπῶ&sigmaf; πρὸ&sigmaf; τὸν ἐλαφρὸ καὶ ἐλεύθερο δρόμο, γιὰ νὰ μὴν εἴμαστε «ὑπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου δεδουλωμένοι», ὅπω&sigmaf; λέει ὁ Ἀπόστολο&sigmaf;, οὔτε νὰ εἴμαστε αἰχμάλωτοι στὸν ζυγὸ τῆ&sigmaf; δουλεία&sigmaf; τοῦ νομικοῦ γράμματο&sigmaf;. Τοῦτο λοιπὸν εἶναι τὸ κεφάλαιο τῶν πρὸ&sigmaf; ἡμᾶ&sigmaf; εὐεργετημάτων τοῦ Χριστοῦ. Τοῦτο εἶναι ἡ φανέρωση τοῦ μυστηρίου. Τοῦτο εἶναι ἡ φύση ποὺ ἐκένωσε ἑαυτόν, Θεὸ&sigmaf; καὶ ἄνθρωπο&sigmaf;, καὶ ἡ θέωση τοῦ προσλήμματο&sigmaf;. Ἀλλὰ στὴν τόσο λαμπρὴ καὶ περιφανεστάτη ἐπιδημία τοῦ Θεοῦ πρὸ&sigmaf; τοὺ&sigmaf; ἀνθρώπου&sigmaf;, πρέπει νὰ προϋπάρχει ὁπωσδήποτε κάποιο γεγονὸ&sigmaf; χαρᾶ&sigmaf; διὰ τοῦ ὁποίου νὰ εἰσέρχεται πρὸ&sigmaf; ἐμᾶ&sigmaf; τὸ μεγάλο δῶρο τῆ&sigmaf; σωτηρία&sigmaf; μα&sigmaf;. Τοῦτο δὲ εἶναι ἡ παροῦσα πανήγυρη, ἔχοντα&sigmaf; προμήνυμα τὴν γέννηση τῆ&sigmaf; Θεοτόκου, ἀποτέλεσμα δὲ τὸ γέννημα τῆ&sigmaf; παχύνσεω&sigmaf; τοῦ Λόγου σὲ σάρκα, κατὰ τὴν ὁποία τὸ καινούργιο ἄκουσμα ἀπὸ ὅλα τὰ θαύματα, ποὺ ἐξαγγέλθηκε στὰ σύμπαντα, παραμένει ἀκατάληπτο καὶ ἀκατανόητο, φανερωμένο ὅσο κρύβεται, καὶ κρυμμένο ὅσο φανερώνεται. Συνεπῶ&sigmaf; ἀπὸ ἐδῶ ἡ θεοχαρίτωτη αὐτὴ ἡμέρα καὶ πρώτη τῶν ἑορτῶν, φέροντα&sigmaf; γύρω ἀπὸ τὴν κεφαλὴ τὸ φῶ&sigmaf; τῆ&sigmaf; παρθενία&sigmaf;, καὶ σὰν νὰ συμμαζεύει καὶ νὰ πλέκει τὸν στέφανο ἀπὸ τὰ ὁλοκάθαρα ἄνθη τῶν πνευματικῶν λειβαδειῶν τῆ&sigmaf; γραφῆ&sigmaf;, προβάλλει κοινὴ τὴν εὐφροσύνη στὴν κτίση λέγοντα&sigmaf; «Θαρσεῖτε», γενέθλιο&sigmaf; εἶναι ἡ πανήγυρη καὶ τοῦ γένου&sigmaf; ἡ ἀνάπλαση. Διότι Παρθένο&sigmaf; τώρα γεννᾶται, καὶ σπαργανώνεται, καὶ πλάθεται, καὶ ἑτοιμάζεται ἀπειρόγαμο&sigmaf; Μήτηρ τοῦ παμβασιλέω&sigmaf; τῶν αἰώνων, Θεοῦ. Καὶ τοῦτο τὸ πνευματικὸ θέατρο ἔχει συγκροτηθεῖ γιὰ μᾶ&sigmaf; ἀπὸ τὸν Δαβὶδ μαζὶ μὲ τὸν Δαβίδ. Ἡ μὲν, προβάλλοντα&sigmaf; τὴν θεοδώρητη γέννησή τη&sigmaf; ὡ&sigmaf; Θεομήτωρ, ὁ δὲ, ἐμφανίζοντα&sigmaf; τὴν κληρονομία τοῦ γένου&sigmaf; μα&sigmaf;, καὶ τὴν νεοπρεπεστάτη συγγένεια τοῦ Θεοῦ πρὸ&sigmaf; τοὺ&sigmaf; ἀνθρώπου&sigmaf;. Ὢ τοῦ θαύματο&sigmaf;! Ἡ μὲν μεσιτεύει πρὸ&sigmaf; τὸ ὕψο&sigmaf; τῆ&sigmaf; Θεότητο&sigmaf;, καὶ πρὸ&sigmaf; τὴν ταπεινότητα τῆ&sigmaf; σαρκό&sigmaf;, καὶ γίνεται Μήτηρ τοῦ Πλαστουργοῦ χάριν ὅλου τοῦ πλαστουργήματο&sigmaf;. Ὁ δὲ προφητεύει τὸ μέλλον σὰν νὰ εἶναι παρόν, καὶ λαμβάνει ἐνόρκω&sigmaf; ἀπὸ τὸν Θεὸ τὴν ἔνδοξη διαμονὴ καὶ συντήρηση τοῦ γένου&sigmaf; ἀπὸ τὴν κοιλία. Πρέπει λοιπὸν εὔλογα νὰ πανηγυρίσουμε τὸ μυστήριο τῆ&sigmaf; ἡμέρα&sigmaf;, καὶ νὰ δωρίσουμε τοὺ&sigmaf; λόγου&sigmaf; αὐτοὺ&sigmaf; στὴν Μητέρα τοῦ Λόγου, διότι δὲν ὑπάρχει τίποτε πιὸ προσφιλὲ&sigmaf; ἀπὸ τὰ ἄλλα πρὸ&sigmaf; αὐτὴν, ἐκτὸ&sigmaf; ἀπὸ τὸν λόγο καὶ τὴν τιμὴ ἐκ τοῦ λόγου. Καὶ τοῦτο, ἐπειδὴ ἀποκομίζουμε διπλὸ τὸ κέρδο&sigmaf; ἐμεῖ&sigmaf; ποὺ θὰ τὴν τιμήσουμε, τὸν μὲν ἕνα, αὐτὸ ποὺ μᾶ&sigmaf; ἐπαναφέρει πρὸ&sigmaf; τὴν ἀλήθεια, τὸ δὲ δεύτερο, αὐτὸ ποὺ μᾶ&sigmaf; ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸ γράμμα τῆ&sigmaf; νομικῆ&sigmaf; δουλεία&sigmaf; καὶ πολιτεία&sigmaf;. Πῶ&sigmaf; καὶ μὲ ποιὸ τρόπο; Ὑποχωρώντα&sigmaf; δηλαδὴ ἡ σκιὰ διὰ τῆ&sigmaf; παρουσία&sigmaf; τοῦ φωτό&sigmaf;, καὶ ἀνταλλάσσοντα&sigmaf; τοῦτο ἡ χάρη μὲ τὴν ἐλευθερία τοῦ γράμματο&sigmaf;. Ἐκ τούτων ἡ παροῦσα πανήγυρη στέκεται μεθόριο, ἀντιπαραβάλλοντα&sigmaf; τὴν ἀλήθεια τῶν τυπικῶν συμβόλων, καὶ ἀνταλλάσσοντα&sigmaf; τὰ παλαιὰ διὰ τῶν νέων. Τοῦτο καὶ ὁ Παῦλο&sigmaf;, ἡ θεία σάλπιγγα τοῦ Πνεύματο&sigmaf;, ἀναφώνησε λέγοντα&sigmaf;: «Εἴ τι&sigmaf; ἐν Χριστῷ, καινὴ κτίσι&sigmaf;. Ἀνακαινίζεσθε. Τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν. Ἰδοὺ γέγονε τὰ πάντα καινά». Διότι, ἐφ᾿ ὅσον τελείωσε ὁ νόμο&sigmaf;, καὶ μὲ τὴν εἰσαγωγὴ τῆ&sigmaf; καλύτερη&sigmaf; ἐλπίδα&sigmaf;, διὰ τῆ&sigmaf; ὁποία&sigmaf; ἀγγίζουμε τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, φανερώθηκε τρανῶ&sigmaf; ἡ ἀλήθεια, αὐτὸ&sigmaf; ὁ δοτήρα&sigmaf; τοῦ νόμου, ὑφιστάμενο&sigmaf; τὴν ἄφραστη κένωση οἰκονομικῶ&sigmaf;, ἔφθασε ὡ&sigmaf; ἄνθρωπο&sigmaf;, γιὰ νὰ ἀναπληρώσει τὶ&sigmaf; ἐλλείψει&sigmaf; καὶ νὰ ἀντιδώσει ἀντὶ γιὰ τὰ χείριστα τὰ καλύτερα καὶ τελειώτερα. Τοῦτο λοιπὸν θὰ διακηρύξει σαφέστατα καὶ ὁ ὑψηλὸ&sigmaf; Ἰωάννη&sigmaf;, ὁ Θεολόγο&sigmaf;, ἡ βροντὴ τοῦ Λόγου, λέγοντα&sigmaf; ὅτι «ἐκ τοῦ πληρώματο&sigmaf; αὐτοῦ ἡμεῖ&sigmaf; πάντε&sigmaf; ἐλάβομεν, καὶ χάριν ἀντὶ χάριτο&sigmaf;». Διότι διὰ τῆ&sigmaf; κενώσεω&sigmaf; αὐτοῦ, καὶ κατόπιν διὰ τῆ&sigmaf; ὑπερφυοῦ&sigmaf; μορφώσεω&sigmaf; τοῦ δικοῦ μα&sigmaf; φυράματο&sigmaf; ἐμεῖ&sigmaf; ἐλάβαμε τὴν πληρότητα καὶ ἐπλουτίσαμε διὰ τῆ&sigmaf; ἀνταποδώσεω&sigmaf; τῆ&sigmaf; θεώσεω&sigmaf; στὸ πρόσλημμα. Συνεπῶ&sigmaf; «ἀγαλλιάσθω τὰ σύμπαντα σήμερον, καὶ ἡ φύσι&sigmaf; σκιρτάτω. Εὐφραινέσθω ὁ οὐρανὸ&sigmaf; ἄνωθεν, καὶ αἱ νεφέλαι ρανάτωσαν δικαιοσύνην. Σταλαξάτω τὰ ὄρη γλυκασμὸν, καὶ οἱ βουνοὶ ἀγαλλίασιν, ὅτι ἠλέησε Κύριο&sigmaf; τὸν λαὸν αὐτοῦ, ἐγείρα&sigmaf; κέρα&sigmaf; σωτηρία&sigmaf; ἡμῖν ἐν οἴκῳ Δαβὶδ τοῦ παιδὸ&sigmaf; αὐτοῦ», τὴν ὑπεράμωμο αὐτὴ καὶ ἄνανδρο ἀπὸ τὴν ὁποία προῆλθε ὁ Χριστό&sigmaf;, ἡ σωτηρία καὶ ἡ προσδοκία τῶν ἐθνῶν. Ἂ&sigmaf; χορεύσει λοιπὸν τώρα κάθε εὐγνώμων ψυχή, καὶ ἂ&sigmaf; συγκαλέσει τὴν κτίση ἡ φύση γιὰ τὸν ἀνακαινισμὸ καὶ τὴν ἀνάπλασή τη&sigmaf;. Οἱ στεῖρε&sigmaf; ἂ&sigmaf; συντρέξουν πρόθυμα, διότι ἡ ἄτεκνη καὶ στεῖρα ἐπαιδοποίησε τὴν θεόπαιδα Παρθένο. Οἱ παρθένοι ἂ&sigmaf; χαροῦν, διότι ἡ ἄκαρπη γῆ γέννησε τὴν ἄσπορη γῆ, ἀπ᾿ ὅπου θὰ γεννηθεῖ ὁ ἀγεώργητο&sigmaf; καρπό&sigmaf;. Οἱ μητέρε&sigmaf; ἂ&sigmaf; σκιρτήσουν, διότι ἡ ἄγονη μητέρα τὴν ἄφθορη Μητέρα καὶ Παρθένο ἐγέννησε. Οἱ γυναῖκε&sigmaf; ἂ&sigmaf; κροτήσουν τὰ χέρια, διότι ἡ γυνὴ ἡ ὁποία πραγματοποίησε κατὰ τὸ παρελθὸν τὴν ἀφορμὴ τῆ&sigmaf; ἁμαρτία&sigmaf;, τώρα πλέον προσφέρει τὴν ἀπαρχὴ τῆ&sigmaf; σωτηρία&sigmaf;. Καὶ ἡ πρὸ πολλοῦ κατάκριτη ἀναδείχθηκε θεόκριτη, διαλεγμένη ὡ&sigmaf; Μητέρα τοῦ Πλάστη ἄνανδρο&sigmaf;, καὶ ἀνόρθωση τοῦ γένου&sigmaf;. Ὡ&sigmaf; ἐκ τούτου ἂ&sigmaf; τὴν ὑμνήσει ὅλη ἡ κτίση καὶ ἂ&sigmaf; χορεύσει καὶ ἂ&sigmaf; συνεισφέρει κάτι ἐπάξιο τῆ&sigmaf; ἡμέρα&sigmaf;. Ἂ&sigmaf; γίνει μιὰ κοινὴ πανήγυρη σήμερα τῶν οὐρανίων καὶ τῶν ἐπιγείων. Καὶ ἂ&sigmaf; συνεορτάσει τὸ κάθε τι, τόσο ἐγκόσμιο ὅσο καὶ ὑπερκόσμιο σῶμα. Διότι σήμερα οἰκοδομεῖται ὁ κτιστὸ&sigmaf; ναὸ&sigmaf; τοῦ Κτίστου πάντων, καὶ τὸ κτίσμα ἐτοιμάζεται καινοπρεπῶ&sigmaf;, ὡ&sigmaf; θεῖο κατοικητήριο τοῦ κτίστου. Σήμερα ἡ πρὶν χοϊκὴ φύση λαμβάνει ἀρχὴ θεώσεω&sigmaf;, καὶ τὸ χῶμα σπεύδει νὰ ἀνέλθει μετάρσιο πρὸ&sigmaf; τὴν ἀνώτατη δόξα. Σήμερα ὁ Ἀδὰμ ἀπὸ μᾶ&sigmaf;, πρὸ&sigmaf; χάρη μα&sigmaf;, ἀρχίζει νὰ προσφέρει τὴν Μαρία ὡ&sigmaf; πρωτογέννημα πρὸ&sigmaf; τὸν Θεό, καὶ ἡ ζύμη προζυμωμένη μὲ τὸ ὅλο φύραμα, ἀρτοποιεῖται δι᾿ αὐτῆ&sigmaf; τὴν ἀνάπλαση τοῦ γένου&sigmaf;. Σήμερα ὁ μέγα&sigmaf; κόλπο&sigmaf; τῆ&sigmaf; παρθενία&sigmaf; ἀποκαλύπτεται καὶ τὸν ἀμόλυντο μαργαρίτη τῆ&sigmaf; ἀληθινῆ&sigmaf; ἀφθαρσία&sigmaf; ἡ Ἐκκλησία νυφικῶ&sigmaf; περιβάλλεται. Σήμερα ἡ καθαρὴ εὐγένεια τῶν ἀνθρώπων ἀπολαμβάνει τὸ χάρισμα τῆ&sigmaf; πρώτη&sigmaf; θεοπλαστία&sigmaf;, καὶ ἐπανέρχεται στὸ ἀρχαῖο κάλλο&sigmaf; τη&sigmaf;. Καὶ τὴν εὐγένεια τοῦ κάλλου&sigmaf; ποὺ ἀμαύρωσε ἡ κακὴ καταγωγὴ τῆ&sigmaf; φαυλότητο&sigmaf;, αὐτὴν πλέον ἡ φύση μα&sigmaf;, προσφέροντα&sigmaf; στὴν νεογέννητη μητέρα τοῦ ὡραίου, δέχεται ἀνάπλαση ἄριστη καὶ θεοπρεπεστάτη. Καὶ γίνεται ἡ πλάση κυρίω&sigmaf; ἀνάκληση καὶ ἡ ἀνάκληση θέωση καὶ ἡ θέωση ὁμοίωση πρὸ&sigmaf; τὸ ἀρχέτυπο. Σήμερα ἀνέλπιστα ἡ στεῖρα βρίσκεται Μητέρα καὶ ἡ Μητέρα ἀπάτορο&sigmaf; τέκνου, βλαστάνοντα&sigmaf; ἐξ ἀγόνων λαγόνων ἁγιάζει τὰ σπέρματα τῆ&sigmaf; φύσεω&sigmaf;. Σήμερα χρωματίστηκε ἡ εὐπρεπὴ&sigmaf; βαφὴ τῆ&sigmaf; θεία&sigmaf; ἁλουργίδα&sigmaf; καὶ ἡ πτωχὴ φύση τῶν ἀνθρώπων, ἐνδύεται τὴν βασιλικὴ ἀξία. Σήμερα ἀναβλάστησε προφητικῶ&sigmaf; ὁ Δαβιτικὸ&sigmaf; βλαστό&sigmaf;, λαμβάνοντα&sigmaf; τὴν προσωνυμία ἀειθαλὴ&sigmaf; ράβδο&sigmaf; Ἀαρὼν, καὶ ἀνθίζοντα&sigmaf; γιὰ μᾶ&sigmaf; ράβδο δυνάμεω&sigmaf; τὸν Χριστό. Σήμερα ἀπὸ τὸν Ἰούδα καὶ τὸν Δαβὶδ προέρχεται Παρθένο&sigmaf; Κόρη, προσχεδιάζοντα&sigmaf; τὸ πρόσωπο τῆ&sigmaf; Βασιλεία&sigmaf; καὶ τῆ&sigmaf; Ἱερατεία&sigmaf; ἐκείνου ποὺ ἔρχεται «κατὰ τὴν τάξη Μελχισεδέκ», ἀλλὰ ποὺ δὲν ἱερατεύει κατὰ τὴν τάξη Ἀαρών. Σήμερα ἡ χάρη, λευκαίνοντα&sigmaf; τὸ μυστικὸ ὕφασμα τῆ&sigmaf; θεία&sigmaf; ἱερατεία&sigmaf;, προέρραψε τοῦτο τυπικῶ&sigmaf; στὸ λευϊτικὸ σπέρμα, καὶ ὁ Θεό&sigmaf;, βάφοντα&sigmaf; τὴν βασιλική του πορφύρα, τὴν ἐπορφύρωσε μὲ βασιλικὸ αἷμα. Καὶ γιὰ νὰ συνοψίσω, σήμερα ἀρχίζει ἡ ἀναμόρφωση τῆ&sigmaf; φύσεώ&sigmaf; μα&sigmaf;, καὶ ὁ γερασμένο&sigmaf; κόσμο&sigmaf; λαμβάνοντα&sigmaf; θεοειδέστατη δομή, δέχεται τὰ προμηνύματα τῆ&sigmaf; δεύτερη&sigmaf; θεοπλασία&sigmaf;. Διότι ἐνῶ ἡ πρώτη διάπλαση τῶν ἀνθρώπων δημιουργήθηκε ἀπὸ καθαρὴ καὶ ἄσπιλο γῆ, ἐν τούτοι&sigmaf; ἡ φύση μα&sigmaf; ἐξαφάνισε τὸ συγγενέ&sigmaf; τη&sigmaf; ἀξίωμα, καταστρέφοντα&sigmaf;τὴν χάρη διὰ τοῦ ὀλισθήματο&sigmaf; τῆ&sigmaf; παρακοῆ&sigmaf;, καὶ ὡ&sigmaf; ἐκ τούτου ἐξοριστήκαμε ἀπὸ τὸν τόπο τῆ&sigmaf; ζωῆ&sigmaf;, καὶ τῆ&sigmaf; παραδείσια&sigmaf; τρυφῆ&sigmaf;. Ἔτσι ἡ φύση μα&sigmaf; ἀντάλλαξε ὅλα αὐτὰ μὲ τὴν θνητὴ ζωή, κληρονομώντα&sigmaf; αὐτὴ σὰν πατρικὴ διαθήκη, ἀπ᾿ ὅπου προῆλθε ὁ θάνατο&sigmaf; καὶ ἡ παροῦσα φθορὰ τοῦ γένου&sigmaf;. Κατόπιν, ἐνῶ ὅλα σύρονταν ἀπὸ τὴν ἄνω πρὸ&sigmaf; τὴν κάτω χώρα, χάθηκε μὲν κάθε ἐλπίδα σωτηρία&sigmaf;, χρειαζόταν δὲ ἡ φύση μα&sigmaf; τὴν ἀνώτατη βοήθεια, καὶ δὲν ὑπῆρχε κανένα&sigmaf; νόμο&sigmaf; γιὰ τὴν θεραπεία τοῦ ἀρρωστήματο&sigmaf;, οὔτε ὁ ἐν γράμματι νόμο&sigmaf;, οὔτε ὁ πυρίπνοο&sigmaf; προφητικὸ&sigmaf; καὶ διαλλακτικὸ&sigmaf; λόγο&sigmaf;, οὔτε ὅσα προσπάθησαν νὰ ἐπανορθώσουν τὴν ἀνθρώπινη φύση, οὔτε πάλι ὅσα δῆθεν μποροῦσαν νὰ μᾶ&sigmaf; ἐπαναφέρουν στὴν προτέρα εὐγένεια, εὐδόκησε πλέον ὁ ἀριστοτέχνη&sigmaf; Θεὸ&sigmaf; τῶν ὅλων νὰ ἀναδείξει τρόπον τινά, κάποιον ἄλλο παναρμόνιο καὶ νεοσύστατο κόσμο ἀρτιώτερο καὶ νὰ ἀναχαιτίσει τὴν πρὸ πολλοῦ ἕω&sigmaf; τώρα ἐπερχόμενη συμφορὰ τῆ&sigmaf; ἁμαρτία&sigmaf;, διὰ τῆ&sigmaf; ὁποία&sigmaf; προῆλθε ὁ θάνατο&sigmaf;, καὶ τοιουτοτρόπω&sigmaf; νὰ παρουσιάσει κάποια ἄγνωστη καὶ ἀδούλωτη καὶ ὄντω&sigmaf; ἀπαθῆ ζωὴ πρὸ&sigmaf; ἐμᾶ&sigmaf; ποὺ ἀναγεννιώμαστε ὁπωσδήποτε διὰ τοῦ βαπτίσματο&sigmaf; τῆ&sigmaf; θεογενέσεω&sigmaf;. Πῶ&sigmaf; λοιπὸν ἔπρεπε νὰ ἔλθει πρὸ&sigmaf; ἐμᾶ&sigmaf; αὐτὴν ἡ εὐεργεσία, ἐφ᾿ ὅσον ἦταν τόσο μεγάλη καὶ παραδοξότατη καὶ ταίριαζε μόνο στοὺ&sigmaf; θείου&sigmaf; νόμου&sigmaf;; Μήπω&sigmaf; ἔπρεπε νὰ ἔλθει χωρὶ&sigmaf; τῆ&sigmaf; διὰ σαρκὸ&sigmaf; θεοφάνεια&sigmaf; τοῦ Θεοῦ καὶ χωρὶ&sigmaf; τὸν παραμερισμὸ τῶν νόμων τῆ&sigmaf; φύσεω&sigmaf;, καὶ χωρὶ&sigmaf; τὴν παραίνεση τοῦ Θεοῦ νὰ ἐμπολιτευόμαστε καινοπρεπῶ&sigmaf; κατὰ τὸν λόγο του; Τοῦτο δέ, μὲ ποιὸ τρόπο θὰ ἐπερατοῦτο, παρὰ μέσῳ Παρθένου καθαρῆ&sigmaf;, ἡ ὁποία θὰ ἔμενε προηγουμένω&sigmaf; ἀνέπαφη, γιὰ νὰ διακονήσει τὸ μυστήριο, καὶ κατόπιν θὰ ἐκυοφοροῦσε τὸν ὑπερούσιο ποὺ θὰ ὑπερνικήσει διὰ νόμου τοὺ&sigmaf; νόμου&sigmaf; τῆ&sigmaf; φύσεω&sigmaf;; Τέτοια λοιπὸν ποιὰ ἄλλη θὰ ὑπονοεῖτο, πλὴν μόνη&sigmaf; ἐκείνη&sigmaf; ποὺ εἶχε ἐκλεγεῖ πρὶν ἀπὸ ὅλε&sigmaf; τὶ&sigmaf; γενεὲ&sigmaf; γιὰ τὸν Πανδημιουργὸ τῆ&sigmaf; κτίσεω&sigmaf;; Αὐτὴ εἶναι ἡ Θεοτόκο&sigmaf; Μαρία, τὸ θεόκλητο ὄνομα ἀπὸ τῆ&sigmaf; ὁποία&sigmaf; τὴν μήτρα προῆλθε ὁ ὑπέρθεο&sigmaf; μετὰ σαρκὸ&sigmaf;, τὴν ὁποία ὁ ἴδιο&sigmaf; ἔκτισε ναὸ ὑπερουσίω&sigmaf; γιὰ τὸν ἑαυτό Του ἐφ᾿ ὅσον δὲν διέφθειρε τὴν μήτρα τη&sigmaf; ἡ μητέρα, οὔτε χρειαζόταν σπορὰ τὸ τέκνο τη&sigmaf;, Διότι ἦταν Θεό&sigmaf;, παρ᾿ ὅλο ποὺ προτίμησε νὰ γεννηθεῖ σαρκικῶ&sigmaf;, ἄνευ λοχεία&sigmaf; καὶ χωρὶ&sigmaf; ὠδῖνε&sigmaf;, ὥστε καὶ ἡ Μητέρα νὰ διαφύγει τὰ τῶν μητέρων...

Συντάκτης: Ieros Naos Agias Varvaras

Εις την προσευχήν του Πάτερ Ημών, προς ένα φιλόχριστον – Ερμηνεία σύντομος

Αγίου Συμεών, Νέου Θεολόγου. Περί των τριών τρόπων της προσευχής

Πρόγραμμα Πνευματικών και Πολιτιστικών Δραστηριοτήτων 2023-2024

Η γιορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Συναξάριον Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου

Λόγος εἰς τήν παγκόσμιον Ὕψωσιν τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ

Λόγος εἰς τὸ Γενέσιον τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας

Λόγος εἰς τὸ Γενέσιον τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας

5ο Σταυροδρόμι αφιερωμένο στην Κύπρος μας

Kατηγορίες

Ιεροψαλτική πύλη

Επικοινωνία:

Ημερολόγιο