Το Κήρυγμα του Ευαγγελίου (Ε΄ Λουκά) Λουκ. ιστ΄19-31

Το Κήρυγμα του Ευαγγελίου (Ε΄ Λουκά) Λουκ. ιστ΄19-31
0 0
Read Time:5 Minute, 7 Second

Ἄνθρωπος τις ἦν πλούσιος, καί ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καί βύσσον εὐφραινόμενος καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς” (Λουκ. Ιστ΄, 19)

Ὁ Κύριος, μέ τόν παραβολικό του λόγο, κάνει μιά “ἀνατομία” τοῦ ἀτομισμοῦ. Παρά τό γεγονός ὅτι ἔχουμε χαρακτηριστική λιτότητα ἔκφρασης καί περιγραφῆς, τά στοιχεῖα τῆς τακτικῆς τοῦ πλουσίου, πού δίνονται μ΄ ἕναν μόνο στίχο, εἶναι ἱκανά νά μᾶς δώσουν τήν εἰκόνα τῆς ἀλλοτρίωσης καί τῆς ἐκτροπῆς ἀπό τήν κοινωνία τῶν διαπροσωπικῶν σχέσεων.

Ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς ἦταν ἕνας ἄνθρωπος χωρίς ὁρίζοντα, χωρίς προοπτική. Κλεισμένος στόν ἑαυτό του. Δέν ἐπιθυμοῦσε τή δόξα ἤ τήν ἐπιβολή πάνω στούς ἀνθρώπους. Ὁ βασικός του προσανατολισμός ἦταν πάντοτε σταθερά συνδεδεμένος μέ τή γεύση τῆς ἀπόλαυσης τῶν ὑλικῶν του ἀγαθῶν. Κέντρο τοῦ κόσμου τό ἄτομό του. Ὅλος ὁ μόχθος του ἐκτεινόταν μέχρι τά ὅρια τῶν ἐπιθυμιῶν του. Δίπλα του ἀπροσμέτρητος ὁ πόνος στό πρόσωπό τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου. Αὐτός ἀναίσθητος, δέν τόν ἄγγιζε τίποτα, δέν τόν συγκλόνιζε ἡ παρουσία τῆς δυστυχίας. Τά ἐνδιαφέροντά του ἐντοπίζονται στίς δύο λέξεις: στό “ἐνεδιδύσκετο” καί στό “εὐφραινόμενος” φοροῦσε πορφύρα καί βύσσο, γιά νά δείξει, πώς διέθετε πλοῦτο. Ἀλλά δέν ὑποπτευόταν, πώς πίσω ἀπ΄ τό λαμπρό ροῦχο ἔχασκε τό κενό, ἡ ψυχική του γύμνια. Ἡ εὐφροσύνη, ἡ ἀπόλαυση ἦταν ἡ δεύτερη ἐπιδίωξή του. Ἡ ἱκανοποίηση τῆς ἀνικανοποίητης σαρκικότητας. Ἕνα φοβερό στένεμα, πού ὁδηγεῖ στόν αὐτοεγκλωβισμό του καί τελικά ἀπανθρωποιεῖ τόν ἄνθρωπο. Παρατηροῦμε λοιπόν μιά ὑπερβολή στή συμπεριφορά τοῦ πλουσίου πού ὑψώνει γύρω ἀπ΄ τήν ὕπαρξή του ἕνα φρούριο, ἔτσι, πού νά μή βλέπει παρά μόνο τόν ἑαυτό του. Ἐπιτρέπει στό φτωχό Λάζαρο νά κάθεται μπροστά στήν πόρτα του. Δέν τόν καταδιώκει, ἁπλῶς τόν ἀγνοεῖ. Δέν τόν νοιάζει ἄν ὁ Λάζαρος ζεῖ ἤ ἄν πεθαίνει. Ἀδιαφορεῖ, γιατί ὁ κόσμος γι΄ αὐτόν εἶναι ὁ ἑαυτός του καί οἱ ἀπολαύσεις του. Ὁ ἀτομισμός λοιπόν, σάν ἀρρώστια κόβει τίς γέφυρες ἐπικοινωνίας, ὅλα χάνονται. Οἱ ὁρίζοντες στενεύουν καί ὁ ἄνθρωπος ἀμπαρώνεται στό σκοτεινό κελλί τῆς ἐγωπάθειάς του. Καί δέν εἶναι λίγοι, αὐτοί πού ὑποκύπτουν σ΄ αὐτό τόν πειρασμό. Ὁ ἑγωκεντρισμός, ἡ αὐτάρκεια καί ἡ συναισθηματική πτωχεία ὁριοθετοῦν τήν προοπτική ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων πού κάνουν τό λάθος ν΄ ἀνυψώσουν σέ περιωπή πρώτης ἀξίας τό ἄτομό τους. Κλεισμένος στόν ἀτομισμό του ὁ ἄνθρωπος καί ξένος πρός τόν συνάνθρωπο. Τόν πλούσιο τῆς παραβολῆς δέν τόν χώριζε ἡ ἀπόσταση ἀπ΄ τήν τραγικότητα καί τή δυστυχία. Ἔξω ἀπ΄ τήν πόρτα του βρισκόταν ὁ πληγωμένος φτωχός Λάζαρος. Καθώς μπαινόβγαινε, ἔβλεπε. Διέκρινε τίς πληγές καί τήν ὀδύνη. Δέν ἔδινε ὅμως καμμία σημασία. Οὔτε ἕνα φθαρμένο ροῦχο, οὔτε ἕνα κομμάτι ψωμί. Ἀντιδροῦσε σά νά μήν ἔβλεπε. Ὁ Λάζαρος κάθε μέρα πέθαινε. “Ἐρχόμενοι οἱ κύνες ἀπέλειχον τά ἕλκη αὐτοῦ”. Ἰσαμε τή στιγμή, πού ἄφησε τόν τελευταῖο στεναγμό καί παρέδωσε τή ψυχή του στούς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ. Ἐδῶ τελειώνει ἡ σκηνή ἡ πρώτη πού παίχτηκε στή γῆ. Ἄν μπορούσαμε νά ζητήσουμε ἀπό τούτη τήν ἐγωκρατούμενη καί ἀλλοπρόσαλλη ἐποχή μας νά βγάλει στήν ἐπιφάνεια ἀντίγραφα τοῦ πλουσίου τῆς παραβολῆς, θά παρουσίαζε μπροστά μας ὁλόκληρη στρατιά. Ἡ ἀδιαφορία, ἡ παγερότητα καί ἡ σκληροκαρδία, ἔχουν γίνει στάση ζωῆς καί δημιουργοῦν τήν στέππα τῆς ἐποχῆς μας. Καθώς διώξαμε ἀπό μέσα μας τό Θεό, διώξαμε καί τήν ἀνθρωπιά καί τήν ἀγάπη. Τό ἀποτέλεσμα ὁλοζώντανο. Πλούσιοι περιφέρουν τά πλούτη τους καί φτωχοί λιτανεύουν τή δυστυχία τους. Ἡ κρίση δέν ἐκδηλώνεται σήμερα μόνο σέ ἐπίπεδο μάζας. Δέν εἶναι μόνο λαοί πού πεινοῦν καί λαοί πού ζοῦν σπάταλα. Ἡ κρίση ἐκδηλώνεται ἔντονα καί στήν κλίμακα τῆς προσωπικότητας τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἀτομισμός δημιουργεῖ “Ἄδη” πάνω στή γῆ. Ἀκρωτηριασμένα μέλη· γιατί ὁ πλούσιος δέν εἶχε κόψει μονάχα τήν ἐπαφή του μέ τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπό του, ἀλλά εἶχε χάσει καί τήν προοπτική τοῦ “αὔριο”, τῆς αἰωνιότητας. Τόν γοήτευε ἡ ἀπόλαυση τῆς στιγμῆς, τό “καθ΄ ἡμέραν”, πού κυλοῦσε μέ γλέντι καί ξεφάντωμα. Καί ὅταν ἔφτασε ἡ ὥρα νά διακοπεῖ ἡ φαντασμαγορία τοῦ σήμερα, τότε ἀνακάλυψε τήν προοπτική διάσταση τῆς ζωῆς. Τότε ἄρχισε νά ξετυλίγεται ἡ δεύτερη σκηνή στόν οὐρανό μέ τό: “ἀπέθανε δέ καί ὁ πλούσιος καί ἐτάφη”. Μόνο, πού σέ αὐτή τή σκηνή ἀντιστρέφονται οἱ ὅροι. Ὁ πλούσιος τώρα φλέγεται· “ὁδυνῶμαι ἐν τῇ φλογί ταύτῃ”, εἶναι ἡ κραυγή τῆς ἀπελπισίας του. Ἐνῶ ὁ φτωχός Λάζαρος ἀναπαύεται στούς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ, εὐτυχισμένος. Σκληρή πραγματικότητα. Ὅταν ὅμως γεμίζουμε μέ ψεύτικα ὑποκατάστατα τό “ἐδῶ”, ἐκτοπίζουμε τό “ἐπέκεινα”καί ἔτσι ψαλιδίζουμε τήν ἴδια μας τήν ὕπαρξη. Ὁ ἀτομισμός εἶναι τό ἁμάρτημα τοῦ αἰῶνα μας, πού δημιουργεῖ σοβαρές πνευματικές ἀναπηρίες στόν ἄνθρωπο. Ἑπομένως τό πρόβλημα δέν εἶναι ὁ πλοῦτος καί τά ὑλικά ἀγαθά. Γιατί ὅταν ἀκοῦμε ἤ διαβάζουμε αὐτή τήν παραβολή, τό μυαλό πολλῶν χριστιανῶν πηγαίνει κατ΄ εὐθεῖαν στούς πλουσίους. Ἡ παραβολή μᾶς ἀφορᾶ ὅλους. Ὁ πλούσιος δέν καταδικάστηκε ἐπειδή εἶχε πολλά ὑλικά ἀγαθά, ἀλλά γιατί ἔκανε κακή χρήση τοῦ πλούτου του. Ἀπό διαχειριστής τῶν ἀγαθῶν πού τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός, ἔγινε σφετεριστής, ἀφοῦ τά χρησιμοποίησε μόνο γιά ἀπόλαυση τοῦ ἑαυτοῦ του. Καταδικάστηκε γιατί ἔβαλε πάνω ἀπ΄ ὅλα τή λατρεία τοῦ “ἐγώ” του, γιατί ἀνύψωσε σέ πρώτη ἀξία τό ἄτομό του καί ἀγνόησε προκλητικά τόν Θεό Πατέρα του, τόν συνάνθρωπό του καί τήν πραγματική διάσταση τῆς ὕπαρξής του.

Τελικά ὁ πλοῦτος καί ἡ φτώχεια εἶναι ἕνα κλειδί στά χέρια μας. Μ΄ αὐτό μόνο δύο δυνατότητες ἔχουμε ν΄ ἀνοίξουμε ἤ νά κλείσουμε κάτι. Ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς χρησιμοποίησε τό κλειδί τοῦ πλούτου του γιά νά κλείσει τήν πόρτα τοῦ οὐρανοῦ, τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἐπειδή ἀλλοτριώθηκε ἀπό τό φοβερό ἁμάρτημα τοῦ ἀτομισμοῦ, κάνοντας κακή χρήση τοῦ πλούτου του.

Ὁ φτωχός Λάζαρος χρησιμοποίησε τό κλειδί τῆς φτώχειας του γιά νά ἀνοίξει τόν παράδεισο καί τό πέτυχε. Ὄχι βέβαια γιατί στερήθηκε τ΄ ἀγαθά στή γῆ καί ἔπρεπε νά τά ἀπολαμβάνει τώρα στήν αἰωνιότητα, ἀλλά γιατί βίωσε σ΄ ὅλη τήν ἔμπονη ἐπί γῆς ὁδοιπορία του μέ ὑπομονή καί ἀγάπη τόν “πλοῦτο τῆς πτωχείας του”, ἐφ΄ ὅσον κατά τόν Ἱερό Χρυσόστομο “οὐκ ἔστι πλούσιος ὁ πολλά κεκτημένος, ἀλλά ὁ μηδενός δεόμενος”.

Ἄς φροντίζουμε λοιπόν παιδιά μου στήν καθημερινή μας ζωή, εἴτε πλούσιοι εἴμαστε, εἴτε φτωχοί, νά ἀποφεύγουμε τήν ἐγωιστική νοοτροπία τοῦ πλουσίου, πού τελικά ἀλλοτριωμένος ἀπό τόν ἀτομισμό του κατήντησε ἀπάνθρωπος, χάνοντας τήν προοπτική τῆς αἰώνιας ζωῆς. Καί πατρικά εὔχομαι νά μιμηθοῦμε ἀδελφοί μου τόν φτωχό Λάζαρο στήν ἀντιμετώπιση τῶν προσωπικῶν μας προβλημάτων μέ ὑπομονή καί ἀγάπη στήν καρδιά μας, “ὡς μηδέν ἔχοντες καί τά πάντα κατέχοντες” ( Β΄ Κορ. στ΄,10).

ΠΗΓΗ: http://www.imperisteriou.gr/frontend/article.php?aid=231&cid=80

Happy

Happy

0 %

Sad

Sad
0 %

Excited

Excited
0 %

Sleepy

Sleepy

0 %

Angry

Angry
0 %

Surprise

Surprise
0 %

Average Rating

5 Star
0%
4 Star
0%
3 Star
0%
2 Star
0%
1 Star
0%

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *